دیدنت آغاز یک حس بهاری در من است

آینه از شرح آن تصویر زیبا الکن است

در مشام من که عمری چشم بر راه توام

هر نسیمی قاصد بوی خوش پیراهن است

سبز خواهد شد دو چشم منتظر از دیدنت

حسن یوسف های گم گشته بهار آوردن است

عهد بستم با تو بودن را و میمانم قسم

به خداوندی که جاری توی رگهای من است

اشک شوق است اینکه می بارد ز چشمانم مدام

رسم مهماندار بودن آب و جارو کردن است

باز می آیی و غم ها را به پایان می بری

زود می آیی یقین دارم دل من روشن است

حامد (سهند) ابراهیمی

شــانــه ات را دیــر آوردی، ســرم را بــاد بــرد

خشــت خشــت و آجــر آجــر، پیکــرم را بــاد بــرد

من بلــوطــی پیــر بــودم پــای یــک کــوه بلنــد

نیمــم آتــش ســوخــت، نیــم دیگــرم را بــاد بــرد

از غــزل هــایــم فقــط خــاکستــری مــانــده بــه جــا

بیــت هــای روشــن و شعلــه ورم را بــاد بــرد

با همیــن نیمــه، همیــن معمــولــی ســاده بســاز

دیــر کــردی نیمــه عــاشقتــرم را بــاد بــرد

بــال کــوبیــدم قفــس را بشکنــم، عمــرم گــذشــت

وا نشــد، بــدتــر از آن، بــال و پــرم را بــاد بــرد

شاعر: حامد عسکری

عفریت فرهاد کش

دنیا بیستون است اما فرهاد ندارد،

و آن تیشه هزار سال است که در شکاف کوه افتاده است

مردم می آیند و می روند اما کسی سراغ آن تیشه را نمی گیرد.

 دیگر کسی نقشی بر این سینه سخت و ستبر نمی زند.

دنیا بیستون است و روی هر ستون ،

 عفریت فرهاد کش نشسته است.

هر روز پایین می آید و در گوش ات نجوا می کند

 که شیرین دوستت ندارد. و جهان تلخ می شود

تو اما باور نکن

زیرا که تا عشق هست ، شیرین هست 

عشق اما گاهی سخت می شود ،

 آنقدر سخت که تنها تیشه از پس آن بر می آید

روی این بیستون ناساز و ناهموار

 گاهی تنها با تیشه می توان ردی از عشق گذاشت ،

و گرنه هیچ کس باور نمی کند که این بیستون فرهادی داشت

يک نامه، پر از کنايه



 

سلام ؛ حال من خوب است

ملالي نيست جز گم شدن گاه به گاه خيالي دور

که مردم به آن شادماني بي سبب مي گويند ...

با اين همه اگر عمري باقي بود ، طوري از کنار زندگي مي گذرم

که نه دل کسي در سينه بلرزد، و نه اين دل نا ماندگار بي درمانم ...



تا يادم نرفته است بنويسم :


ديشب در حوالي خواب هايم، سال پر باراني بود...

خواب باران و پاييزي نيامده را ديدم

دعا کردم که بيايي، با من کنار پنجره بماني، باران ببارد

اما دريغ که رفتن، راز غريب اين زندگيست

رفتي پيش از آن که باران ببارد ...

مي دانم، دل من هميشه پر از هواي تازه باز نيامدن است!

انگار که تعبير همه رفتن ها، هرگز باز نيامدن است...

بي پرده بگويمت :

چيزي نمانده است، من مي رم !

گونه هايم از گرمي شراب گر گرفته است،

مي خواهم تنها بمانم، در را پشت سرت ببند،

بي قرارم، مي خواهم بروم، مي خواهم بمانم ؟!

هذيان مي گويم ! نمي دانم...

نه عزيزم، مي دونم وقت خوندن اينم نداري پس نامه ام بايد کوتاه باشد

ساده باشد، بي کنايه و ابهام


پس از نو مي نويسم :

سلام ! حال من خوب است،

اما تو باور نکن ...

واپسین سخن





می خواهم

 

واپسین سخنم

این باشد که:

به عشق تو ایمان دارم.

بهار هفت رنگ

بوی باران، بوی سبزه، بوی خاک
شاخه‌های شسته، باران خورده، پاک

  

 

 آسمان آبی و ابر سپيد
برگهای سبز بيد

 

عطر نرگس، رقص باد
نغمه شوق پرستوهای شاد
 

 

 خلوت گرم کبوترهای مست

نرم نرمک می رسد اينک بهار

 

 خوش به حال روزگار
خوش به حال چشمه ‌ها و دشتها
 

 

 خوش به حال دانه‌ها و سبزه‌ها
خوش به حال غنچه‌های نيمه‌باز

 

 خوش به حال دختر ميخک که می خندد به ناز
خوش به حال جام لبريز از شراب

 

 خوش به حال آفتاب

ای دل من گرچه در اين روزگار
 

جامه رنگين نمی‌ پوشی به کام
باده رنگين نمی ‌بينی به جام

 

نقل و سبزه در ميان سفره نيست
جامت از آن می که می ‌بايد تهی است

 

 ای دريغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسيم
ای دريغ از من اگر مستم نسازد آفتاب

 

 

ای دريغ از ما اگر کامی نگيريم از بهار
گر نکوبی شيشه غم را به سنگ

 هفت رنگش می‌شود هفتاد رنگ

سال نو مبارک

فاصله

همیشه از فاصله ها

                         گله میکنیم

شاید یادمان رفته

                     که در مشق های کودکی

برای فهمیدن کلمات

کمی فاصله هم

لازم بود!